Het gebouw moet voor de gemeente Merelbeke een echte goudmijn zijn

Veel gemeenten kennen een belasting voor bedrijven die op hun grondgebied actief zijn. Deze ondernemingen moeten, in het kader van een billijke spreiding van de belastingdruk, ook een steentje bijdragen tot het evenwicht van de gemeentelijke begroting. De concrete toepassing van sommige belastingreglementen heeft echter voor gevolg dat de spreiding van de fiscale druk niet altijd even gelijkmatig is.

De gemeente Merelbeke heft een belasting op bedrijven die georganiseerd zijn in de vorm van een vennootschap en die economische activiteiten uitoefenen op het grondgebied van de gemeente. Anders dan de inwoners (natuurlijke personen) betalen dergelijke vennootschappen geen aanvullende belasting op hun inkomstenbelasting ten voordele van de gemeente. Door deze gemeentelijke heffing dragen zij ook bij in de kosten van de algemene dienstverlening van de gemeente. Op die manier zou de belastingdruk iets evenwichtiger gespreid worden. De belasting in kwestie wordt berekend per afzonderlijke inplanting of bedrijfsvestiging. Een vennootschap met één bedrijfszetel in de gemeente betaalt eenmaal de taks. Een vennootschap met twee bedrijfszetels betaalt tweemaal.

Een vastgoedvennootschap, die eigenaar is van een kantoorgebouw in Merelbeke, werd door de gemeente evenveel keer belast als er huurders waren in haar gebouw. Het gebouw was in verschillende verdiepingen verdeeld en al die verdiepingen waren afzonderlijk verhuurd.

Deze vastgoedvennootschap was echter van mening dat zij slechts één inplanting in de gemeente had. Zij voelde zich gediscrimineerd ten opzichte van andere vennootschappen die eigenaar waren van gelijkaardige gebouwen die aan één huurder waren verhuurd. Die betaalden de taks immers maar één keer.

De rechtbank van eerste aanleg van Gent heeft zich in een vonnis van 22oktober 2008 over dit geschil uitgesproken. Elk onroerend goed dat wordt verhuurd door een vennootschap, wordt beschouwd als een afzonderlijke bedrijfsvestiging of inplanting.

Het gebouw van de vastgoedvennootschap wordt aan verschillende huurders verhuurd. Elk verhuurd gedeelte heeft een eigen huisnummer. Elke verhuurde entiteit kan dan ook beschouwd worden als een afzonderlijke bedrijfsvestiging van de verhuurder.

De vastgoedvennootschap merkt op dat zij op deze manier aanzienlijk meer belasting betaalt dan haar concurrent die eenzelfde gebouw aan één enkele huurder verhuurt. Hiervoor bestaat volgens haar geen objectieve en redelijke verantwoording. Dit verschil in behandeling zou dan ook discriminerend zijn.

Volgens de rechtbank is dat niet het geval. Wanneer een belasting geheven wordt op verschillende toestanden, dan moet de belastingheffende overheid deze verschillen noodzakelijkerwijze opvangen in vereenvoudigende categorieën. Het gelijkheidsbeginsel vereist niet dat de belasting wordt aangepast aan elk individueel geval. Het feit dat er geen feitelijke gelijkheid is tussen belastingplichtigen van dezelfde benaderende categorie, houdt niet in dat het gelijkheidsbeginsel geschonden wordt.

De vastgoedvennootschap in kwestie had zich blijkbaar eerder moeten vergelijken met de verhuurder van tien naast elkaar gelegen kantoortjes of winkels. Die betaalt ook tien keer de belasting. Het feit dat zij al deze eenheden op elkaar heeft gebouwd, vereist geen andere behandeling.

Het bedoelde gebouw moet voor de gemeente een echte goudmijn zijn, want ook elke vennootschap-huurder betaalt nog eens dezelfde belasting!

Luc Vanheeswijck is advocaat bij Dumon, Sablon& Vanheeswijck.

www.standaard.biz/fiscalekroniek

www.dsvlaw.be

Bron: De Standaard